Bereşit-Vayigaş-42-Yosefniñ ağa-qardaşları Mısırda(Miçrayimde)

Bu Aftanıñ Peraşası Bereşit-Vayigaş-42-Yosefniñ ağa-qardaşları Mısırda(Miçrayimde)



Yaakov Miçrayimde aşlıq olğanını bildi ve oğullarına:



-Ne baqıp oturasıñız?-dedi. -Mına, Miçrayimde aşlıq bar eken, dep eşittim.,-dep devam etti o. -Anda barıñız da, bizge yaşamaq ve olmemek içün, andan aşlıq satın alıñız.

Yosefniñ on ağası, Miçrayimden aşlıq satın almaq içün, kettiler. Yosefniñ qardaşını Binyaminni ise, Yaakov: Onen bir felaket olıp çıqmasın,-dep tüşünip, ağalarınen yibermedi.



Başqa kelgenlernen beraber İsraelniñ oğulları da otmek satın almağa keldiler, çünki Hanaan toprağında açlıq edi.



Yosef Miçrayimniñ akimdarı edi. Butün yer yüzündeki halqqa aşlıqnı o, sata edi. Yosefniñ ağaları oña kelip secde ettiler. Yosef ağalarını kordi ve olarnı tanıdı. Lakin olarğa duydurmadı ve olarnen sert laqırdı etti. O, olardan:



-Siz qaydan keldiñiz?-dep soradı.

-Hanaan toprağından,-dediler olar.-Aş satın almaq içün.



Yosef ağalarını tanıdı, lakin olar onı tanımadılar. Yosef olar aqqında korgen tüşlerini hatırladı ve olarğa:

-Siz casussıñız,-dedi.-Bu memleketniñ zayıf yerlerini bilmek içün keldiñiz.



-Yoq efendimiz,-dediler olar oña.- Bizi seniñ qullarıñ, aş satın almağa keldik. Bz epimiz bir adamnıñ balalarımız. Biz namuslı adamlarmız. Biz, seniñ qullarıñ, iç bir zaman casus olmadıq.

-Yoq,-dedi o, olarğa.-Memleketniñ zayıf yerlernin bilmek içün keldiñiz.



-Bizler, seniñ qullarıñ, on eki ağa-qardaşmız,-dediler olar. - Hanaan toprağından olğan bir adamnıñ oğulları olamız. Mına, kiçigimiz şimdi babamıznen. Daa biri ise endi yoq.



-Men: Siz casussıñız,- degenimde, bunı aqılımda tuta edim,-dedi olarğa Yosef. -Biz sizni boyle sınarmız: Paronıñ yaşayışınen ant etem, eger siziñ kiçik qardaşıñız mında kelmese, siz mından çıqmaysıñız. Arañızdan birini alıp yollañız, o, barsın da, qardaşıñıznı ketirsin. Siz ise qapalı olursıñız. Soñ aytqanıñıznıñ doğrulığı açılır. Yoq deseñiz, paronıñ yaşayışınen ant etem, siz casussıñız.



Ve olarnı uç kunge saqçılarnıñ qoluna berdi. Uçünci kunü Yosef olarğa:

-Menim aytqanlarımnı yapıñız ve sağ qalırsıñız, çünki men T-ñriden qorqam. Eger siz namuslı adamlar olsañız, biriñiz siz qapalğan evde otursın. Qalğanları ise, açlıq çekken qorantalarına aşlıq alıp ketsinler. Lakin aytqanıñıznıñ doğrulığını isbatlamaq ve sizge olmemek içün, kiçik qardaşıñıznı maña ketiriñiz,- dedi.



Olar oyle de yaptılar. Olar biri-birine:

-Kerçekten de, qardaşımızğa qarşı guna qazanğandırmız. O, bizge yalvarğanda, biz onıñ can azabını kordik, amma onı diñlemedik. Onıñ içün başımızğa bu bela tüşti,- dep ayta ediler. Ruben ise olarğa cevap berip:



-Oğlanğa qarşı guna etmeñiz dep, men sizge aytmadımmı? Amma siz diñlemediñiz. Mına, onıñ qanı içün odemedir,-dedi.



Olar Yosefniñ añlağanını bilmey ediler. Çünki o, olarnen terciman yardımınen laqırdı ete edi. Yosef olardan çetke çekildi ve ağladı. Soñ olarğa qayttı ve kene olarnen laqırdı etti. Olardan Şimeonnı sayladı ve ağalarınıñ kozleri ogünde onı bağlamağa buyurdi.



Yosefniñ ağa-qardaşları Hanaanğa qaytalar



Yosef olarnıñ çuvallarını aşlıqqa toldurmağa, kumüşlerini er biriniñ çuvalı içine qaytarmağa ve yolğa aş bermege emir etti. Olarğa boyle de yapıldı. Olar oz aşlıqlarını ozleriniñ eşekleri ustüne yüklediler ve andan kettiler. Gecelemek içün toqtağanda olardan biri, eşekke yem bermek içün , çuvalını açtı. Çuvalnıñ ağzında kumüşini korip, ağa-qardaşlarına:



-Kumüşim qaytarılğan. Mına o, çuvalım içinde,-dedi. Olar şaştılar ve titrep biri-birinden:

-Bu biznen T-ñriniñ yapqanı nedir?-dep soradılar.



Olar Hanaan toprağına, oz babaları Yaakovqa kelgen soñ, olarnen olğan şeyler aqqında oña boyle ikaye ettiler:

- O yerniñ akimdarı biznen sert laqırdı etti. Biz o yerniñ casusları dep belledi. Biz oña: Biz namuslı adamlarmız, casus olmağanmız. Biz on eki ağa-qardaşmız, bir babanıñ oğullarımız, biri endi yoq, kiçigi ise şimdi Hanaan toprağında babamıznen,-dedik. O yerniñ akimdarı bizge: Siz namuslı adamlar olğanıñıznı men boyle bilirim: ağa-qardaşlarıñızdan birini mende qaldırıñız, siz ise aşlıqñı alıp, qorantalarıñız açlıq çekkenleri içün qaytıñız, lakin kiçik qardaşıñıznı maña ketiriñiz. O zaman men, siz casus olmayıp, namuslı adam olğanlarıñıznı bilirim. Ağañıznı sizge qaytarıp bererim ve sizlerge bu yerde alış-berişnen oğraşmağa razılıq bererim,-dedi. Olar çuvallarını boşatqanda ise , er biriniñ çuvalından kumüşke tolu kiseleri çıqtı. Olar ozleriniñ kumüşke tolu kiselerini kordiler, olar ve babaları kordiler ve qorqtılar. Olarnıñ babaları Yaakov olarğa:



-Siz meni balalarımdan marum ettiñiz: Yosef yoq, Şimeon da yoq, endi Binyaminni de almağa isteysiñiz-episi belalar maña!-dedi. Ruben babasına:



-Eger men Binyaminni artqa qaytarıp ketirmesem, eki oğlumnı oldür. Onı maña ber. Men onı saña qaytarırım,-dedi.



-Oğlum siznen barmaycaq,-dedi babası,-çünki onıñ ağası oldi, ve o, bir ozü qaldı. Eger siz çıqacaq yolda onen bir bela olsa, siziñ içün men, çal qart, kederden o bir dünyağa keterim.



Бу Афтанынъ Перашасы Берешит-Вайигаш-42-Ёсефнинъ агъа-къардашлары Мысырда(Мичрайимде)





Яаков Мичрайимде ашлыкъ олгъаныны бильди ве огъулларына:





-Не бакъып отурасынъыз?-деди. -Мына, Мичрайимде ашлыкъ бар экен, деп эшиттим.,-деп девам этти о. -Анда барынъыз да, бизге яшамакъ ве олмемек ичюн, андан ашлыкъ сатын алынъыз.



Ёсефнинъ он агъасы, Мичрайимден ашлыкъ сатын алмакъ ичюн, кеттилер. Ёсефнинъ къардашыны Биньяминни исе, Яаков: Онен бир фелакет олып чыкъмасын,-деп тюшюнип, агъаларынен йибермеди.





Башкъа кельгенлернен берабер Исраэльнинъ огъуллары да отмек сатын алмагъа кельдилер, чюнки Ханаан топрагъында ачлыкъ эди.





Ёсеф Мичрайимнинъ акимдары эди. Бутюн ер юзюндеки халкъкъа ашлыкъны о, сата эди. Ёсефнинъ агъалары онъа келип седжде эттилер. Ёсеф агъаларыны корди ве оларны таныды. Лакин оларгъа дуйдурмады ве оларнен серт лакъырды этти. О, олардан:





-Сиз къайдан кельдинъиз?-деп сорады.



-Ханаан топрагъындан,-дедилер олар.-Аш сатын алмакъ ичюн.





Ёсеф агъаларыны таныды, лакин олар оны танымадылар. Ёсеф олар акъкъында корген тюшлерини хатырлады ве оларгъа:



-Сиз джасуссынъыз,-деди.-Бу мемлекетнинъ зайыф ерлерини бильмек ичюн кельдинъиз.





-Ёкъ эфендимиз,-дедилер олар онъа.- Бизи сенинъ къулларынъ, аш сатын алмагъа кельдик. Бз эпимиз бир адамнынъ балаларымыз. Биз намуслы адамлармыз. Биз, сенинъ къулларынъ, ич бир заман джасус олмадыкъ.



-Ёкъ,-деди о, оларгъа.-Мемлекетнинъ зайыф ерлернин бильмек ичюн кельдинъиз.





-Бизлер, сенинъ къулларынъ, он эки агъа-къардашмыз,-дедилер олар. - Ханаан топрагъындан олгъан бир адамнынъ огъуллары оламыз. Мына, кичигимиз шимди бабамызнен. Даа бири исе энди ёкъ.





-Мен: Сиз джасуссынъыз,- дегенимде, буны акъылымда тута эдим,-деди оларгъа Ёсеф. -Биз сизни бойле сынармыз: Паронынъ яшайышынен ант этем, эгер сизинъ кичик къардашынъыз мында кельмесе, сиз мындан чыкъмайсынъыз. Аранъыздан бирини алып ёлланъыз, о, барсын да, къардашынъызны кетирсин. Сиз исе къапалы олурсынъыз. Сонъ айткъанынъызнынъ догърулыгъы ачылыр. Ёкъ десенъиз, паронынъ яшайышынен ант этем, сиз джасуссынъыз.





Ве оларны уч кунге сакъчыларнынъ къолуна берди. Учюнджи куню Ёсеф оларгъа:



-Меним айткъанларымны япынъыз ве сагъ къалырсынъыз, чюнки мен Т-нъриден къоркъам. Эгер сиз намуслы адамлар олсанъыз, биринъиз сиз къапалгъан эвде отурсын. Къалгъанлары исе, ачлыкъ чеккен къоранталарына ашлыкъ алып кетсинлер. Лакин айткъанынъызнынъ догърулыгъыны исбатламакъ ве сизге олмемек ичюн, кичик къардашынъызны манъа кетиринъиз,- деди.





Олар ойле де яптылар. Олар бири-бирине:



-Керчектен де, къардашымызгъа къаршы гуна къазангъандырмыз. О, бизге ялваргъанда, биз онынъ джан азабыны кордик, амма оны динълемедик. Онынъ ичюн башымызгъа бу бела тюшти,- деп айта эдилер. Рубен исе оларгъа джевап берип:





-Огълангъа къаршы гуна этменъиз деп, мен сизге айтмадыммы? Амма сиз динълемединъиз. Мына, онынъ къаны ичюн одемедир,-деди.





Олар Ёсефнинъ анълагъаныны бильмей эдилер. Чюнки о, оларнен терджиман ярдымынен лакъырды эте эди. Ёсеф олардан четке чекильди ве агълады. Сонъ оларгъа къайтты ве кене оларнен лакъырды этти. Олардан Шимеонны сайлады ве агъаларынынъ козлери огюнде оны багъламагъа буюрди.





Ёсефнинъ агъа-къардашлары Ханаангъа къайталар





Ёсеф оларнынъ чувалларыны ашлыкъкъа толдурмагъа, кумюшлерини эр бирининъ чувалы ичине къайтармагъа ве ёлгъа аш бермеге эмир этти. Оларгъа бойле де япылды. Олар оз ашлыкъларыны озлерининъ эшеклери устюне юкледилер ве андан кеттилер. Геджелемек ичюн токътагъанда олардан бири, эшекке ем бермек ичюн , чувалыны ачты. Чувалнынъ агъзында кумюшини корип, агъа-къардашларына:





-Кумюшим къайтарылгъан. Мына о, чувалым ичинде,-деди. Олар шаштылар ве титреп бири-биринден:



-Бу бизнен Т-нърининъ япкъаны недир?-деп сорадылар.





Олар Ханаан топрагъына, оз бабалары Яаковкъа кельген сонъ, оларнен олгъан шейлер акъкъында онъа бойле икае эттилер:



- О ернинъ акимдары бизнен серт лакъырды этти. Биз о ернинъ джасуслары деп белледи. Биз онъа: Биз намуслы адамлармыз, джасус олмагъанмыз. Биз он эки агъа-къардашмыз, бир бабанынъ огъулларымыз, бири энди ёкъ, кичиги исе шимди Ханаан топрагъында бабамызнен,-дедик. О ернинъ акимдары бизге: Сиз намуслы адамлар олгъанынъызны мен бойле билирим: агъа-къардашларынъыздан бирини менде къалдырынъыз, сиз исе ашлыкънъы алып, къоранталарынъыз ачлыкъ чеккенлери ичюн къайтынъыз, лакин кичик къардашынъызны манъа кетиринъиз. О заман мен, сиз джасус олмайып, намуслы адам олгъанларынъызны билирим. Агъанъызны сизге къайтарып берерим ве сизлерге бу ерде алыш-беришнен огърашмагъа разылыкъ берерим,-деди. Олар чувалларыны бошаткъанда исе , эр бирининъ чувалындан кумюшке толу киселери чыкъты. Олар озлерининъ кумюшке толу киселерини кордилер, олар ве бабалары кордилер ве къоркътылар. Оларнынъ бабалары Яаков оларгъа:





-Сиз мени балаларымдан марум эттинъиз: Ёсеф ёкъ, Шимеон да ёкъ, энди Биньяминни де алмагъа истейсинъиз-эписи белалар манъа!-деди. Рубен бабасына:





-Эгер мен Биньяминни арткъа къайтарып кетирмесем, эки огълумны олдюр. Оны манъа бер. Мен оны санъа къайтарырым,-деди.





-Огълум сизнен бармайджакъ,-деди бабасы,-чюнки онынъ агъасы олди, ве о, бир озю къалды. Эгер сиз чыкъаджакъ ёлда онен бир бела олса, сизинъ ичюн мен, чал къарт, кедерден о бир дюньягъа кетерим.



Genesis Chapter 42 בְּרֵאשִׁית

א וַיַּרְא יַעֲקֹב, כִּי יֶשׁ-שֶׁבֶר בְּמִצְרָיִם; וַיֹּאמֶר יַעֲקֹב לְבָנָיו, לָמָּה תִּתְרָאוּ. 1 Now Jacob saw that there was corn in Egypt, and Jacob said unto his sons: 'Why do ye look one upon another?'

ב וַיֹּאמֶר--הִנֵּה שָׁמַעְתִּי, כִּי יֶשׁ-שֶׁבֶר בְּמִצְרָיִם; רְדוּ-שָׁמָּה וְשִׁבְרוּ-לָנוּ מִשָּׁם, וְנִחְיֶה וְלֹא נָמוּת. 2 And he said: 'Behold, I have heard that there is corn in Egypt. Get you down thither, and buy for us from thence; that we may live, and not die.'

ג וַיֵּרְדוּ אֲחֵי-יוֹסֵף, עֲשָׂרָה, לִשְׁבֹּר בָּר, מִמִּצְרָיִם. 3 And Joseph's ten brethren went down to buy corn from Egypt.

ד וְאֶת-בִּנְיָמִין אֲחִי יוֹסֵף, לֹא-שָׁלַח יַעֲקֹב אֶת-אֶחָיו: כִּי אָמַר, פֶּן-יִקְרָאֶנּוּ אָסוֹן. 4 But Benjamin, Joseph's brother, Jacob sent not with his brethren; for he said: 'Lest peradventure harm befall him.'

ה וַיָּבֹאוּ בְּנֵי יִשְׂרָאֵל, לִשְׁבֹּר בְּתוֹךְ הַבָּאִים: כִּי-הָיָה הָרָעָב, בְּאֶרֶץ כְּנָעַן. 5 And the sons of Israel came to buy among those that came; for the famine was in the land of Canaan.

ו וְיוֹסֵף, הוּא הַשַּׁלִּיט עַל-הָאָרֶץ--הוּא הַמַּשְׁבִּיר, לְכָל-עַם הָאָרֶץ; וַיָּבֹאוּ אֲחֵי יוֹסֵף, וַיִּשְׁתַּחֲווּ-לוֹ אַפַּיִם אָרְצָה. 6 And Joseph was the governor over the land; he it was that sold to all the people of the land. And Joseph's brethren came, and bowed down to him with their faces to the earth.

ז וַיַּרְא יוֹסֵף אֶת-אֶחָיו, וַיַּכִּרֵם; וַיִּתְנַכֵּר אֲלֵיהֶם וַיְדַבֵּר אִתָּם קָשׁוֹת, וַיֹּאמֶר אֲלֵהֶם מֵאַיִן בָּאתֶם, וַיֹּאמְרוּ, מֵאֶרֶץ כְּנַעַן לִשְׁבָּר-אֹכֶל. 7 And Joseph saw his brethren, and he knew them, but made himself strange unto them, and spoke roughly with them; and he said unto them: 'Whence come ye?' And they said: 'From the land of Canaan to buy food.'

ח וַיַּכֵּר יוֹסֵף, אֶת-אֶחָיו; וְהֵם, לֹא הִכִּרֻהוּ. 8 And Joseph knew his brethren, but they knew him not.

ט וַיִּזְכֹּר יוֹסֵף--אֵת הַחֲלֹמוֹת, אֲשֶׁר חָלַם לָהֶם; וַיֹּאמֶר אֲלֵהֶם מְרַגְּלִים אַתֶּם, לִרְאוֹת אֶת-עֶרְוַת הָאָרֶץ בָּאתֶם. 9 And Joseph remembered the dreams which he dreamed of them, and said unto them: 'Ye are spies; to see the nakedness of the land ye are come.'

י וַיֹּאמְרוּ אֵלָיו, לֹא אֲדֹנִי; וַעֲבָדֶיךָ בָּאוּ, לִשְׁבָּר-אֹכֶל. 10 And they said unto him: 'Nay, my lord, but to buy food are thy servants come.

יא כֻּלָּנוּ, בְּנֵי אִישׁ-אֶחָד נָחְנוּ; כֵּנִים אֲנַחְנוּ, לֹא-הָיוּ עֲבָדֶיךָ מְרַגְּלִים. 11 We are all one man's sons; we are upright men, thy servants are no spies.'

יב וַיֹּאמֶר, אֲלֵהֶם: לֹא, כִּי-עֶרְוַת הָאָרֶץ בָּאתֶם לִרְאוֹת. 12 And he said unto them: 'Nay, but to see the nakedness of the land ye are come.'

יג וַיֹּאמְרוּ, שְׁנֵים עָשָׂר עֲבָדֶיךָ אַחִים אֲנַחְנוּ בְּנֵי אִישׁ-אֶחָד--בְּאֶרֶץ כְּנָעַן; וְהִנֵּה הַקָּטֹן אֶת-אָבִינוּ הַיּוֹם, וְהָאֶחָד אֵינֶנּוּ. 13 And they said: 'We thy servants are twelve brethren, the sons of one man in the land of Canaan; and, behold, the youngest is this day with our father, and one is not.'

יד וַיֹּאמֶר אֲלֵהֶם, יוֹסֵף: הוּא, אֲשֶׁר דִּבַּרְתִּי אֲלֵכֶם לֵאמֹר--מְרַגְּלִים אַתֶּם. 14 And Joseph said unto them: 'That is it that I spoke unto you, saying: Ye are spies.

טו בְּזֹאת, תִּבָּחֵנוּ: חֵי פַרְעֹה אִם-תֵּצְאוּ מִזֶּה, כִּי אִם-בְּבוֹא אֲחִיכֶם הַקָּטֹן הֵנָּה. 15 Hereby ye shall be proved, as Pharaoh liveth, ye shall not go forth hence, except your youngest brother come hither.

טז שִׁלְחוּ מִכֶּם אֶחָד, וְיִקַּח אֶת-אֲחִיכֶם, וְאַתֶּם הֵאָסְרוּ, וְיִבָּחֲנוּ דִּבְרֵיכֶם הַאֱמֶת אִתְּכֶם; וְאִם-לֹא--חֵי פַרְעֹה, כִּי מְרַגְּלִים אַתֶּם. 16 Send one of you, and let him fetch your brother, and ye shall be bound, that your words may be proved, whether there be truth in you; or else, as Pharaoh liveth, surely ye are spies.'

יז וַיֶּאֱסֹף אֹתָם אֶל-מִשְׁמָר, שְׁלֹשֶׁת יָמִים. 17 And he put them all together into ward three days.

יח וַיֹּאמֶר אֲלֵהֶם יוֹסֵף בַּיּוֹם הַשְּׁלִישִׁי, זֹאת עֲשׂוּ וִחְיוּ; אֶת-הָאֱלֹהִים, אֲנִי יָרֵא. 18 And Joseph said unto them the third day. 'This do, and live; for I fear God:

יט אִם-כֵּנִים אַתֶּם--אֲחִיכֶם אֶחָד, יֵאָסֵר בְּבֵית מִשְׁמַרְכֶם; וְאַתֶּם לְכוּ הָבִיאוּ, שֶׁבֶר רַעֲבוֹן בָּתֵּיכֶם. 19 if ye be upright men, let one of your brethren be bound in your prison-house; but go ye, carry corn for the famine of your houses;

כ וְאֶת-אֲחִיכֶם הַקָּטֹן תָּבִיאוּ אֵלַי, וְיֵאָמְנוּ דִבְרֵיכֶם וְלֹא תָמוּתוּ; וַיַּעֲשׂוּ-כֵן. 20 and bring your youngest brother unto me; so shall your words be verified, and ye shall not die.' And they did so.

כא וַיֹּאמְרוּ אִישׁ אֶל-אָחִיו, אֲבָל אֲשֵׁמִים אֲנַחְנוּ עַל-אָחִינוּ, אֲשֶׁר רָאִינוּ צָרַת נַפְשׁוֹ בְּהִתְחַנְנוֹ אֵלֵינוּ, וְלֹא שָׁמָעְנוּ; עַל-כֵּן בָּאָה אֵלֵינוּ, הַצָּרָה הַזֹּאת. 21 And they said one to another: 'We are verily guilty concerning our brother, in that we saw the distress of his soul, when he besought us, and we would not hear; therefore is this distress come upon us.'

כב וַיַּעַן רְאוּבֵן אֹתָם לֵאמֹר, הֲלוֹא אָמַרְתִּי אֲלֵיכֶם לֵאמֹר אַל-תֶּחֶטְאוּ בַיֶּלֶד--וְלֹא שְׁמַעְתֶּם; וְגַם-דָּמוֹ, הִנֵּה נִדְרָשׁ. 22 And Reuben answered them, saying: 'Spoke I not unto you, saying: Do not sin against the child; and ye would not hear? therefore also, behold, his blood is required.'

כג וְהֵם לֹא יָדְעוּ, כִּי שֹׁמֵעַ יוֹסֵף: כִּי הַמֵּלִיץ, בֵּינֹתָם. 23 And they knew not that Joseph understood them; for the interpreter was between them.

כד וַיִּסֹּב מֵעֲלֵיהֶם, וַיֵּבְךְּ; וַיָּשָׁב אֲלֵהֶם, וַיְדַבֵּר אֲלֵהֶם, וַיִּקַּח מֵאִתָּם אֶת-שִׁמְעוֹן, וַיֶּאֱסֹר אֹתוֹ לְעֵינֵיהֶם. 24 And he turned himself about from them, and wept; and he returned to them, and spoke to them, and took Simeon from among them, and bound him before their eyes.

כה וַיְצַו יוֹסֵף, וַיְמַלְאוּ אֶת-כְּלֵיהֶם בָּר, וּלְהָשִׁיב כַּסְפֵּיהֶם אִישׁ אֶל-שַׂקּוֹ, וְלָתֵת לָהֶם צֵדָה לַדָּרֶךְ; וַיַּעַשׂ לָהֶם, כֵּן. 25 Then Joseph commanded to fill their vessels with corn, and to restore every man's money into his sack, and to give them provision for the way; and thus was it done unto them.

כו וַיִּשְׂאוּ אֶת-שִׁבְרָם, עַל-חֲמֹרֵיהֶם; וַיֵּלְכוּ, מִשָּׁם. 26 And they laded their asses with their corn, and departed thence.

כז וַיִּפְתַּח הָאֶחָד אֶת-שַׂקּוֹ, לָתֵת מִסְפּוֹא לַחֲמֹרוֹ--בַּמָּלוֹן; וַיַּרְא, אֶת-כַּסְפּוֹ, וְהִנֵּה-הוּא, בְּפִי אַמְתַּחְתּוֹ. 27 And as one of them opened his sack to give his ass provender in the lodging-place, he espied his money; and, behold, it was in the mouth of his sack.

כח וַיֹּאמֶר אֶל-אֶחָיו הוּשַׁב כַּסְפִּי, וְגַם הִנֵּה בְאַמְתַּחְתִּי; וַיֵּצֵא לִבָּם, וַיֶּחֶרְדוּ אִישׁ אֶל-אָחִיו לֵאמֹר, מַה-זֹּאת עָשָׂה אֱלֹהִים, לָנוּ. 28 And he said unto his brethren: 'My money is restored; and, lo, it is even in my sack.' And their heart failed them, and they turned trembling one to another, saying: 'What is this that God hath done unto us?'

כט וַיָּבֹאוּ אֶל-יַעֲקֹב אֲבִיהֶם, אַרְצָה כְּנָעַן; וַיַּגִּידוּ לוֹ, אֵת כָּל-הַקֹּרֹת אֹתָם לֵאמֹר. 29 And they came unto Jacob their father unto the land of Canaan, and told him all that had befallen them, saying:

ל דִּבֶּר הָאִישׁ אֲדֹנֵי הָאָרֶץ, אִתָּנוּ--קָשׁוֹת; וַיִּתֵּן אֹתָנוּ, כִּמְרַגְּלִים אֶת-הָאָרֶץ. 30 'The man, the lord of the land, spoke roughly with us, and took us for spies of the country.

לא וַנֹּאמֶר אֵלָיו, כֵּנִים אֲנָחְנוּ: לֹא הָיִינוּ, מְרַגְּלִים. 31 And we said unto him: We are upright men; we are no spies.

לב שְׁנֵים-עָשָׂר אֲנַחְנוּ אַחִים, בְּנֵי אָבִינוּ; הָאֶחָד אֵינֶנּוּ, וְהַקָּטֹן הַיּוֹם אֶת-אָבִינוּ בְּאֶרֶץ כְּנָעַן. 32 We are twelve brethren, sons of our father; one is not, and the youngest is this day with our father in the land of Canaan.

לג וַיֹּאמֶר אֵלֵינוּ, הָאִישׁ אֲדֹנֵי הָאָרֶץ, בְּזֹאת אֵדַע, כִּי כֵנִים אַתֶּם: אֲחִיכֶם הָאֶחָד הַנִּיחוּ אִתִּי, וְאֶת-רַעֲבוֹן בָּתֵּיכֶם קְחוּ וָלֵכוּ. 33 And the man, the lord of the land, said unto us: Hereby shall I know that ye are upright men: leave one of your brethren with me, and take corn for the famine of your houses, and go your way.

לד וְהָבִיאוּ אֶת-אֲחִיכֶם הַקָּטֹן, אֵלַי, וְאֵדְעָה כִּי לֹא מְרַגְּלִים אַתֶּם, כִּי כֵנִים אַתֶּם; אֶת-אֲחִיכֶם אֶתֵּן לָכֶם, וְאֶת-הָאָרֶץ תִּסְחָרוּ. 34 And bring your youngest brother unto me; then shall I know that ye are no spies, but that ye are upright men; so will I deliver you your brother, and ye shall traffic in the land.'

לה וַיְהִי, הֵם מְרִיקִים שַׂקֵּיהֶם, וְהִנֵּה-אִישׁ צְרוֹר-כַּסְפּוֹ, בְּשַׂקּוֹ; וַיִּרְאוּ אֶת-צְרֹרוֹת כַּסְפֵּיהֶם, הֵמָּה וַאֲבִיהֶם--וַיִּירָאוּ. 35 And it came to pass as they emptied their sacks, that, behold, every man's bundle of money was in his sack; and when they and their father saw their bundles of money, they were afraid.

לו וַיֹּאמֶר אֲלֵהֶם יַעֲקֹב אֲבִיהֶם, אֹתִי שִׁכַּלְתֶּם: יוֹסֵף אֵינֶנּוּ, וְשִׁמְעוֹן אֵינֶנּוּ, וְאֶת-בִּנְיָמִן תִּקָּחוּ, עָלַי הָיוּ כֻלָּנָה. 36 And Jacob their father said unto them: 'Me have ye bereaved of my children: Joseph is not, and Simeon is not, and ye will take Benjamin away; upon me are all these things come.'

לז וַיֹּאמֶר רְאוּבֵן, אֶל-אָבִיו לֵאמֹר, אֶת-שְׁנֵי בָנַי תָּמִית, אִם-לֹא אֲבִיאֶנּוּ אֵלֶיךָ; תְּנָה אֹתוֹ עַל-יָדִי, וַאֲנִי אֲשִׁיבֶנּוּ אֵלֶיךָ. 37 And Reuben spoke unto his father, saying: 'Thou shalt slay my two sons, if I bring him not to thee; deliver him into my hand, and I will bring him back to thee.'

לח וַיֹּאמֶר, לֹא-יֵרֵד בְּנִי עִמָּכֶם: כִּי-אָחִיו מֵת וְהוּא לְבַדּוֹ נִשְׁאָר, וּקְרָאָהוּ אָסוֹן בַּדֶּרֶךְ אֲשֶׁר תֵּלְכוּ-בָהּ, וְהוֹרַדְתֶּם אֶת-שֵׂיבָתִי בְּיָגוֹן, שְׁאוֹלָה. 38 And he said: 'My son shall not go down with you; for his brother is dead, and he only is left; if harm befall him by the way in which ye go, then will ye bring down my gray hairs with sorrow to the grave.